شیخاص! | مهر ۱۳۸۷

آب‌سروده‌ها

آنای عزیز! نه که الهۀ آبی، یحتمل با «آب‌سروده»ات پیوندیست. به بهانۀ ارسال پیامک اوریژینال برای تو، خودم را تکلیف می‌کنم که «سروده‌های آبی» را جمع کرده، ذیل هر یک شرحی کوتاه و قابل ارسال از طریق اس.ام.اس بنگارم.

اولین آبسروده

تا راز عشق ما به تمامی بیان شود
با آب دیده آتش دل ائتلاف کرد
از مرده‌جسم ِ زنده‌اسم : قیصر امین‌پور

کمتر از هیچ در ترازوی آنا : شیخ، ۲۶-۷-۸۷، صف نان سنگک، قم

دومین آبسروده

آب کم جو تشنگي آور به دست
تا بجوشد آبت از بالا و پست
ميگويد: «آب کم جو» شايد منظور، نقد لقلقله‌ی زبان است.
و هجو تصوّر شيرين‌شدن دهان با «حلواحلوا کردن»
شاعر توصيه مي‌کند که به جاي «دوصدگفته» برو در پی «نيم کردار».
و اوّلش هم ببين در دل و در عمل تشنه هستي يا نه که هي مي‌گويي: کو آب؟...
شايد هم اشاره دارد که همه چيز در تو مندرج است: هم خواسته و هم خواسته‌شده
تويي که گل سرسبد خلقتي و مرکز همه‌ی ارزش‌ها. لذا:
«از خود بطلب هر آنچه خواهي که تويي»

کمتر از هيچ در ترازوي آنا, شيخ, 27 مهر 87، قم, سر سفره ي ناهار, 2 عصر

	سومین آبسروده
خيره آن ديده که آبش نبرد گريه‌ي عشق تيره آن دل که در او شمع محبّت نبود در شمار «نفرين‌سروده‌ها»ست. بيتي برخوردار از قافيه‌ي دروني «تيره» و «خيره» که در پيشاني مصراع‌ها، خوش نشسته است. عشق، پديده‌ايست اشک‌انگيز و گريه‌خير. و ديده‌اي که سنگوارگي و آهندلي کند، «مستحق ِهجران است». روشنايي تاريکخانه‌ي دل با فروغ مهر و دوستي بايسته و شايسته است. دلِ «مهر»گريز با هيچ «خورشيد»ي روشني نمي‌گيرد يا به قول حافظ: مباد که هرگز بگيرد. ۲۷ مهر ۸۷، قم، صف نان سنگک، کمتر از هيچ در ترازوي آنا: شيخ

	چهارمین آبسروده
آب در کوزه و ما تشنه‌لبان می‌گردیم یار در خانه و ما گرد جهان می‌گردیم اشاره دارد که مقصد و مقصود و نیل به آن الزاماً دیر و دور نیست. مبادمان که به خیال آینده‌ی روشن، حال را «پرت» pert فرض کنیم. زنهار که به تصوّر اینکه هنوز سهم و بهره‌ی اصلی ِ خوشبختیمان، پرداخت نشده، داشته‌هایمان را پیش‌غذا، د ِسر و کم‌بها بینگاریم و رها کنیم. ۲۸-۷-۸۷، قم، ۱۱.۳۰، صف اداره‌ی تأمین اجتماعی ِ طلاّب، کمتر از هیچ در ترازوی آنا: شیخ

	پنجمین آبسروده
خبـرت خـرابتـر کـرد جـراحـت جـدایـی چو خیال آب روشن که به تشنگان نمایی وصال، کاملش خوب است و شاهنامه، آخرش! اکتفای عاشق به جلوه‌ی اندکی از معشوق و بسنده‌کردن ریاضت‌کشانه و رضایت‌مندانه به «کیفیّت چشم دلدار» نه که التیام‌بخش «جراحت جدایی» نیست که تشنگی‌فزاست. در این بیت، از تکنیک «اشتقاق‌نمایی» میان «خبر» و «خرابتر» سود برده شده است و وصف متفاوتِ «روشن» برای «آب» به شاعرانگی بیتِ سعدی افزوده است. ۲۹-۷-۸۷، قم، مدرسه‌ی فیضیّه، صف دریافت مساعده، کمتر از هیچ در ترازوی آنا : شیخ

	ششمین آبسروده
ترسم که صرفه‌ای نبرد روز بازخواست نان حلال شیخ ز آب حرام ما خب رسیدیم به «آبسروده»ای که در آن کلمه‌ی «آب» و «شیخ» همجوار شده‌اند. نیز کلمات «نان» و «آب» که در زمان ما هم، دو واژه‌ی دوست و «دست به گریبان»اند. شیخ ِ این بیت، به پاکدامنی و پاکخوری‌اش می‌نازد و بدان مباهات می‌کند. ولی به لحاظ آلودگی به بیماری ِ زرق و ریا، در معرض سوء ِ عاقبت است. در حالی که مست ِ می‌نوش، پاکباز و خاکباز است و صاف و صادق و درون و بیرونش یکیست. از این رو کمتر بازخواست می‌شود و عاقبت‌به‌خیرتر است. ۲۹-۷-۸۷، قم، جلسه‌ی تدریسم در انجمن خوشنویسان قم، ۱۸.۴۵ شب کمتر از هیچ در ترازوی آنا : شیخ

هفتمین آبسروده

با ساربان بگویید احوال آب چشمم
تا بر شتر نبندد محمل به روز ِ باران

وصف تازه و اغراق‌آمیزی از کثرت گریه در فراق معشوق و روز «وداع یاران». گریه‌ای سیل‌آسا که در ساعت حرکت شتر حامل دلدار، خلل ایجاد می‌کند. شاید اگر سعدی امروز شعر را گفته بود، ابراز می‌کرد که گریه‌ی من بارانی انگیخت که پرواز هواپیمای معشوق را کنسل کرد!
شاعر دیگری قریب به این مضمون آورده است که:
«می‌روی و گریه می‌آید مرا / اندکی بنشین که باران بگذرد»

۳۰-۷-۸۷، ده صبح، قم نانوایی آقامصطفی
کمتر از هیچ در ترازوی آنا: شیخ

هشتمین آبسروده
ز بس به دلو تحسّر ز دیده اشک کشیدم که مدّتی است که در چاه چشم، آب ندارم وصف دیگری است در باب کثرت اشک‌ریزی در فراق معشوق یا بر گناهان ماضی. گاه در برخی اشعار تعبیر می‌شود که اشکم به اتمام رسید و وقت آن است که خون گریه کنم. در مصراع عربی آمده است: «و لاءبکینّ علیک بدل الدموع دماً» بر تو به جای اشک، خون می‌گریم. از امتیازات بیت فوق، ترکیب‌بندی تازه‌ی «دلو تحسّر» است که با «چاه چشم» ربط مراعات‌النّظیری دارد. شاعر دیگری گوید: «.... / آنقدر گریه نمودم که خرابش کردم» ۱۹ آبان ۸۷ / کمتر از هیچ در ترازوی آنا : شیخ ادامه دارد

برچسب‌ها: آناهیتا خواجه‌پور, کرمان, قم

|+| نوشته شده در جمعه بیست و ششم مهر ۱۳۸۷ساعت 0:0 توسط شیخ 02537832100 |

انتشار کتاب خاطرات آیت الله موءمن با تدوین رضا شیخ محمدی

نام کتاب: خاطرات آیت الله محمد مومن
تدوین: شیخ محمدی، رضا
تاریخ انتشار: خرداد 1387
تعداد صفحات: 240 / قيمت: 19000 ريال
شابک: 1-279-419-964-978
قطع: رقعی / شمارگان: 2500
نوبت چاپ: اول، بهار 1387
معرفی کتاب: آیت‌الله محمد مؤمن از شخصیت‌های برجسته‌ی حوزه‌ی علمیه‌ی قم است كه با استفاده از موقعیت علمی شهر قم، توانست در دروس علمای بزرگی مانند: مرحوم علامه طباطبایی، شیخ مرتضی حائری، آیت‌الله گلپایگانی و امام خمینی شركت كرده و بهره‌های علمی وافری ببرد. دقت و تیزبینی در موضوعات علمی از ویژگی‌های بارز آیت‌الله مومن است. ایشان به رغم اشتغالات علمی و غوطه‌ور شدن در مباحثات علمی و فلسفی و اخلاقی، از پرداختن به مسائل سیاسی و اجتماعی نیز غافل نبوده و با پیروی از حضرت امام، در مبارزات مردمی نقش داشته است.
تبعید به "شهداد" كه یكی از نقاط بد آب و هوای ایران است، گواه این ادعا می‌باشد. بعد از پیروزی انقلاب نیز علاوه بر اهتمام به موضوعات علمی و تدریس و مباحثه،‌در مسئولیت‌های مختلف انجام وظیفه كرده است كه عضویت در شورای نگهبان از فعالیت‌های برجسته‌ی ایشان است.

از خصوصیات اخلاقی آیت‌الله مومن می‌توان به تواضع و فروتنی ایشان اشاره كرد كه این امر سبب شد تا در بیان و انتشار خاطرات دچار تردید شوند، اما با اصرار مركز اسناد، این امر تحقق یافت و آنچه می‌خوانید مجموعه خاطرات آقای مؤمن می‌باشد كه در مركز اسناد قم ضبط شده و پس از بازنویسی و تدوین در سه فصل سامان یافته است؛ فصل اول به وضعیت خانواده، تحصیلات و اساتید می‌پردازد. در فصل دوم به خصوصیات علمی و اخلاقی استاد برجسته‌ی خود یعنی امام خمینی اشاره دارد و در فصل پایانی به پاره‌ای از موضوعات بعد از انقلاب مانند عضویت در شورای نگهبان و مسئله‌ی انتخابات دوره‌ی سوم مجلس شورای اسلامی می‌پردازد كه از موضوعات مهم این فصل است.

|+| نوشته شده در پنجشنبه بیست و پنجم مهر ۱۳۸۷ساعت 9:35 توسط شیخ 02537832100 |

آوازخوانی من در مایه‌ی نوا

آوازخوانی و تصنیف‌خوانی بداهه‌ی رضا شیخ‌محمّدی
در مایه‌ی نوا
به همراه سه‌تار ابوالفضل مثقالی
بر روی غزلیّات حافظ
۲۹ شهریور ۸۷
شب ۱۹ رمضان ۱۴۲۹
منزل دکتر رضوانی در قم / خیابان باجک
>>> اینجا

|+| نوشته شده در دوشنبه هشتم مهر ۱۳۸۷ساعت 22:4 توسط شیخ 02537832100 |