درس سوم:
 چشمتان را براى ديدن آن يك عيب كليدى تمام آثار هنرى بزرگ، تقويت كنيد!
 فايده‏ى اين كار اين است كه مسلّح به ابزارى خواهيد بود كه در كمترين زمان ممكن و با صرف كمترين هزينه مى‏توانيد تمام آثار هنرى بزرگ و كوچك و صاحبان آنها را تحقير كنيد. هنرمندى كه عيبجو نباشد، ناكامل است. اينكه فقط سرتان در لاك خودتان باشد و مينياتور بكشيد يا قطعه‏ى موسيقى تصنيف كنيد، كافى نيست و موجب ترقّى نمى‏شود. بايد اين هنر را داشته باشيد كه به طور همزمان، از قدر و منزلت همتايان و رقيبانتان بكاهيد. ساعتى بعد از اينكه يك قطعه خط نستعليق ناب خلق كرديد، به يك قطعه‏خط استاد اميرخانى گير دهيد. به رغم آنچه در عالم هنر گفته‏اند، سر در لاك انزوا نداشته باشيد و تنها به خلق اثر هنرى فكر نكنيد. سرتان را نيندازيد پايين! گردن مبارك درد مى‏گيرد. براى رفع خستگى هم كه شده سرتان را بالا بگيريد و سر در يقه‏ى اين و آن كنيد و ببينيد استاد عبدالرّضايى و استاد موحد جديداً چه تابلويى نوشته‏اند. هميشه يا به جنس مركّبى كه استفاده كرده‏اند، مى‏توان پيله كرد يا به مضمونى كه برگزيده‏اند. آنوقت براى نقد و هجو و دست‏انداختن دوستان و هماتايانتان هميشه راه كوتاه را انتخاب كنيد. بدانيد كه در هر اثر هنرى - حتّى بزرگ و متعلّق به بزرگان عالم هنر - دست كم يك عيب كليدى و اساسى وجود دارد. اگر چشمانتان را آنقدر تمرين داده باشيد كه بتوانيد آن يك عيب را در كوتاهترين زمان، بيابيد، ديگر به خصوص در جمع، مجبور نيستيد مجذوب عظمت بزرگان و آثارشان شويد و خودتان را باخت دهيد. بلكه به راحتى خواهيد توانست چشم بر همان يك عيب زوم كنيد و آن اثر هنرى را لجن‏مال فرماييد. گرچه از لشگر خنده اين رفتار را بيشتر در خصوص آثار هنرى در زمينه‏ى خوشنويسى ديده‏ايم؛ ولى در خصوص تمام هنرها و تمام هنرمندان حتّى درجه‏ى دو و سه صادق است. همانند لشگر خنده اگر قطعه‏خطى از شيخك را ديديد، هرگز اين قطعه‏خط را با آثار قبلتر و دون‏پايه‏تر شيخك به مقايسه ننشينيد تا مجبور به تحسين باشيد؛ بلكه در يك نگاه، آن يك عيب كليدى را بيابيد و بر آن انگشت ابهام و اشكال نهيد. تازه وقتى آن عيب را يافتيد، نوع بيان عيب در جمع هم بسيار مهم است. هرگز نگوييد: «آقاى شيخك! دست مريزاد. ولى سعى كنيد سر عين را كوچك بنويسيد!» بلكه بگوييد: «آقاى اميرخانى سر عين‏هايش را به اين خرابى نمى‏نويسد!»