شهيد

امتداد حياتش‏
      فراتر از مرز مرگ‏
             ترسيم شده‏
               نشايد گفت: ز ياد مى‏رود
جارى يادش‏
       بر بستر زمان‏
              زين پس‏
                 بايد گفت: زياد مى‏رود!

22/4/65، قريه‏ى تاكند قزوين‏

 
اجابت‏

عمرى فرود پلك‏هايش‏
        لبيّك‏هايش بود
                 به التماس شهادت‏
ديدمش در مرگ‏
و اندوهبار گفتم:
چرا اينسان اين انسان محو است در سكوت‏
                           در تابوت؟
                                         شگفتا!
كسى گفتا:
«چه حاجتش به آرى؟
           كه اجابتش كرده‏اند به مرگْ بارى!
و اين تويى كه ناکامزده - ناكامْزنده‏ -
                            در ننگ و عارى‏

7/5/65
ً

به ياد طلبه‏ى شهيد حسين شعبانى‏

شكفتى چونان فلق‏
           به موازات سحر
                     حسرتى نشايد!
رودآسا
         به دريافت دريا
                   نايل آمدى‏
                         ناله‏اى نبايد!
مى‏نالم‏
كه چون تو بر خود نمى‏بالم‏

نظرآباد كرج، زادگاه شهيد، 9/5/65

خط



هلا نامْزدان شهادت‏
         خون‏هاى مستَتر!
       خطّ مقدّم در انتظار
خطّاط عشق‏
      سطربندى سطور اسطوره‏اش‏
              با سرخِ اينك در رگ‏هاى شماست‏
خطّاط، منتظر!

14/5/65

دل افليج‏

اوج تأسّف است‏
اين يك مصيبت است‏
انگار نام و ياد دلم را
           در بين نام مردم افليج ديده‏اند
چون دست و پاى دلم بى‏تحرّك است‏
گفتا كسى كه راست‏تر اين است:
اصلاً صريح بگويم كه دلت بى‏دست و پاست‏
در گوش دل آهسته گفتم:
شنيدى چه گفته‏اند؟
خيز و بزن تو دست و پاى قشنگى‏
رديف كن قطار فشنگى‏
رو سوى جبهه كن!
اثبات كن سلامت خود را!
اين شايعات را تكذيب كن!
گر عضو بسيج نيستى‏
مشكل اثبات توانى كرد كه افليج نيستى!
15/5/65

اصطكاك‏

تابوت او
       چارچوب شگفتى است‏
يك بسته‏بندى زيبا
و فرآورده‏اى خجسته ز يك عشق پاك‏
هان اى مُصفّا
تعجّب از صفاى دلت‏
                تعجّب‏زاست‏
كه به مدّت يك عمر
يك سو، سوهان درد بود
                    سوى دگر دلت‏
            مابين درد و دل‏
                        يك لايه اصطكاك‏
روستاى ضيأآباد قزوين، 16/5/65

دردپذير

«بر سيه‏دل چه سود وعظ؟»
كه اين سيه‏فام زنگارى‏
                 رنجورِ دوده است‏
اما خوشا چيزى‏
از جنس اصطكاك‏
        بين دل و درد
                         غنوده است‏
محصول كار
- مقبول يار -
      آنسان كه گفته‏اند:
                      جلايى ستوده است‏
پذيراى دردم‏
         ببينم تقدير يار چه بوده است؟
21/5/65، جادّه‏ى قم‏

يك بام و دو هوا

امنيّت و سكون و سكوتى است‏
                 آن دورها
              نزديك نورها
                  در بطن اضطراب‏
                  در متن التهاب‏
جايى كه غالباً
              وضعيّت سفيد كم دست مى‏دهد
تحقّق يك بام و دو هواست‏
در شهرهاى ما ستون و بتون برپاست‏
امّا كلام اينجاست:
             كه پيوسته آدمى‏
                       با دغدغه و غم دست مى‏دهد
مرداد 65، قزوين‏

كارنامه‏


كارنامه‏شان اين بود:
در نزد عشق         دلباخته‏
در نرد عشق         برنده‏
جرعه‏اى از عشق‏
در بزمشان بنوش!
و در جُرگه‏شان‏
               لباس رزم بپوش!
3/6/65، حوالى باختران، موقعيّت شهيد حاج محمود شهبازى‏

سؤال‏


پرسيدم از معلّم شيمى‏
كه مشكل من مشكل دل است‏
حلاّل رنج بغرنج من چيست؟
3/6/65





كيستم؟
كيستم برادران؟      كيستم؟
واژه‏اى شگفت،
گرچه در ميان واژه‏هاى اين كتابْ بوميم،
ولى،
عشق در تلفّظم چقدر ناتوان بود،
الكن است عشق!
نه اينكه عشق،
          اين خطيب نامور
بليغ نيست‏
نه!
كه من، از تنافر حروف رنج مى‏برم‏

*
          
كيست عشق؟ دوستان!
                  كيست عشق؟
واژه‏اى شگفت،
در ميان واژه‏هاى اين كتاب، بومى است،
در تلفّظش ولى چقدر عاجزم‏
نه اينكه عشق واژه‏اى است‏
                كه از تنافر حروف رنج مى‏برد.
نه!
كه من فصيح نيستم!10/11/65





نمونه‏سازى!


و يك بار ديگر من و شب‏
قلم، غم‏
و من طبق معمول شب‏هاى عادت‏
كتابى دم بالش خويش دارم‏
و اين بار ديوان يك شاعر نوجوان،
                 مستعد،
                   خوب،
          با جلد مرغوب‏
و حسرت، حسد، غبطه‏ام‏
                    ناشكيبايى من‏
 ِ
و اينكه منم من‏
رضا، شيخ، پورِ على‏
و يك مشت واژه‏
و ترفند و زحمت‏
         و در آخر كار هم‏
                   شعر نيمايى من!
آذر 74، قزوين